Damals wie heute: Nein zum Krieg!
Beratung des Antrags der Abgeordneten Sevim Dagdelen, Wolfgang Gehrcke, Jan van Aken, weiterer Abgeordneter und der Fraktion DIE LINKE. "100 Jahre Erster Weltkrieg, 100 Jahre Nein zum Krieg – Gedenktafel für Karl Liebknecht" (Drucksache 18/1950)
Sevim Dağdelen (DIE LINKE):
Herr Präsident! Liebe Kolleginnen und Kollegen! 100 Jahre Erster Weltkrieg. Erinnern wir uns! Wie groß war der Druck auch in diesem Haus, hier mitzutun? Am 4. August 1914 hatte Kaiser Wilhelm II. die Vertreter aller im Reichstag vertretenen Parteien um sich versammelt und erklärte – ich zitiere -: „Ich kenne keine Parteien mehr, ich kenne nur noch Deutsche."
Auch die oppositionelle SPD gelobte die Unterstützung des deutschen Angriffskrieges. Es war bei weitem nicht nur der rechte Noske-Flügel der SPD, der den Krieg unterstützte;
(Renate Künast (BÜNDNIS 90/DIE GRÜNEN): Nicht schon wieder!)
nein, auch Linke in der SPD wollten den Krieg und fielen auf die Argumente – heute würde man das nennen: die Argumente der humanitären Intervention – herein und rechtfertigten diesen Krieg mit einem notwendigen Feldzug gegen den russischen Zarismus.
Umso schwerwiegender war die Entscheidung Karl Liebknechts.
(Renate Künast (BÜNDNIS 90/DIE GRÜNEN): Sagt mal, ihr Linken: Was macht ihr da? Danach klagt ihr wieder, dass keiner mit euch reden will!)
Als es keine Fraktion mehr hier im Hause gab, die sich dem mörderischen Krieg verweigerte, tat er es als Einzelner. Wir wollen ihn deshalb stellvertretend für viele andere, die gegen den Krieg kämpften, ehren. Ja, Karl Liebknecht ist ein Vorbild für Widerstandsgeist.
(Renate Künast (BÜNDNIS 90/DIE GRÜNEN): Das hat er nicht verdient! Das hat er nicht verdient, was Sie mit ihm machen!)
Und wir wollen die Botschaft aussenden: Von deutschem Boden darf niemals wieder Krieg ausgehen!
(Beifall bei der LINKEN)
Als am 2. Dezember 1914 erneut die Kriegskredite durch Aufstehen im Reichstag befürwortet werden sollten, blieb Karl Liebknecht als einziger Abgeordneter sitzen. Sein Abstimmungsverhalten begründete er in einer schriftlichen Erklärung wie folgt – ich zitiere -:
Dieser Krieg, den keines der beteiligten Völker selbst gewollt hat, ist nicht für die Wohlfahrt des deutschen oder eines anderen Volkes entbrannt. Es handelt sich um einen imperialistischen Krieg, einen Krieg um die kapitalistische Beherrschung des Weltmarktes, um die politische Beherrschung wichtiger Siedlungsgebiete für das Industrie- und Bankenkapital.
Fast 100 Jahre sind seitdem vergangen. Liebknechts Vermächtnis ist damals wie heute sein klares Nein zum Krieg. Dieses Vermächtnis sollten wir endlich auch in diesem Hause ehren, meine Damen und Herren.
(Beifall bei der LINKEN)
Ernst Bloch hat einmal gesagt – ich zitiere -:
Auf tausend Kriege kommen keine zehn Revolutionen; so schwer ist der aufrechte Gang.
Liebknecht war einer, der aufrecht ging. Seit seiner Ermordung durch rechtsradikale Freikorpssoldaten unter Billigung des sozialdemokratischen Reichswehrministers Gustav Noske erinnert nichts an ihn hier im Reichstag. Wir, die Linke, wollen das ändern. Karl Liebknecht ist ein Vorbild für Zivilcourage.
Ich bitte Sie deshalb im Namen meiner Fraktion um Unterstützung unseres Antrags zur Anbringung einer Gedenktafel für Karl Liebknecht, um zu erinnern: Damals wie heute: Nein zum Krieg!
(Beifall bei der LINKEN)
——————————————————————————————-
Geçmişte olduğu gibi bugün de: Savaşa hayır!
Sevim Dagdelen, Wolfgang Gehrcke, Jan van Aken ve SOL PARTİ Federal Meclis Grubu’ndan diğer milletvekillerinin sunduğu „Birinci Dünya Savaşı’nın 100. Yıldönümü, 100 Yıldır Savaşa Hayır: Karl Liebknecht için hatıra levhası" başlıklı önergeye dair Genel Kurul görüşmesi (18/1950 No’lu Federal Meclis Matbuatı)
Sevim Dagdelen (SOL PARTİ):
Sayın Başkan! Sevgili meslektaşlarım! Birinci Dünya Savaşı’nın 100. yıldönümündeyiz. Hatırlayalım! Bu Meclis binasında da, savaşa onay verme yönündeki baskı ne denli büyüktü? İmparator II. Wilhelm, 4 Ağustos 1914’te Imparatorluk Meclisi’nde temsil edilen bütün partilerin temsilcilerini etrafında toplayarak bir konuşma yapmıştı. Onun konuşmasından bir alıntı yapıyorum: "Artık benim için parti yoktur, benim için sadece Almanlar vardır."
Muhalefetteki SPD de, Alman saldırı savaşına destek sunma sözü verdi. Savaşa destek veren, tek başına SPD içindeki sağcı Noske Kanadı değildi.
(Renate Künast (BİRLİK 90/YEŞİLLER): Aman yine aynı şeyler!)
Hayır, SPD içindeki solcular da savaştan yanaydılar ve öne sürülen bahanelere kanarak, Rus Çarlığı’na karşı bir seferi kaçınılmaz kılan bu savaşı haklı gösterdiler. Bu bahanelere günümüzde, ‚insani nedenlerle müdahale‘ adı veriliyor.
Bu durum karşısında Karl Liebknecht’in kararı daha da büyük bir önem kazanıyordu.
(Renate Künast (BİRLİK 90/YEŞİLLER): Sol Partililer, söyleyin bakalım, siz ne yapıyorsunuz böyle? Ondan sonra da gelip, kimsenin sizinle konuşmak istemediğinden yakınıyorsunuz!)
Bu mecliste, bu insan yaşamına kasteden savaşa karşı çıkan tek bir parti meclis grubu kalmadığında, Liebknecht bunu tek başına yaptı. Bu yüzden, savaşa karşı mücadele eden diğer birçok insanı temsilen kendisini onurlandırmak istiyoruz. Evet, Karl Liebknecht direniş ruhu için örnek teşkil ediyor.
(Renate Künast (BİRLİK 90/YEŞİLLER): O bunu hak etmedi. Sizin burada onun adına yaptıklarınızı hak etmedi.)
Ve burada bir kez daha şu mesajı vermek istiyoruz: Alman topraklarından asla bir kez daha savaş çıkmamalıdır!
(SOL PARTİ sıralarında alkışlar)
2 Aralık 1914’te İmparatorluk Meclisi’nde savaş kredileri oylamaya sunuldu ve önergeye evet oyu verenler bunu ayağa kalkarak gösterdi. Karl Liebknecht, ayağa kalkmayıp oturmaya devam eden tek milletvekili oldu. Oylama sırasındaki tavrını, yaptığı yazılı bir açıklama ile gerekçelendirdi. Açıklamasında şöyle diyordu:
"Katılan halkların hiçbirisinin istemediği bu savaş, Alman halkının, ya da başka bir halkın refahı için çıkarılmamıştır. Bu savaş emperyalist bir savaştır; dünya pazarında kapitalist hakimiyet kurma uğruna verilen bir savaştır, sanayi ve banka sermayesinin önemli kimi yatırım alanlarında politik hakimiyet kurma uğruna başlattıkları bir savaştır."
O günden bu yana neredeyse 100 yıl geçti. Liebknecht’in bize bıraktığı vasiyet, o zaman olduğu gibi bugün de savaşa açıktan hayır demektir. Bu vasiyeti bu meclis binasında da onurlandırmalıyız. Bayanlar ve baylar; bunun artık zamanı gelmiştir!
(SOL PARTİ sıralarında alkışlar)
Ernst Bloch zamanında, kendisinden alıntıladığım şu cümleyi kurmuştu:
"Her bin savaş başına on tane devrim bile düşmüyor; onurlu yürüyüş işte bu denli zordur."
Liebknecht, onurlu yürüyenlerden birisiydi. Onun, sosyal demokrat İmparatorluk Savunma Bakanı Gustav Noske’nin onayıyla aşırı sağcı gönüllüler kıtası mensupları tarafından katledilmesinden bu yana, burada İmparatorluk Meclisi binasında kendisini hatırlatan hiçbir şey yok Biz Sol Parti olarak bu durumu değiştirmek istiyoruz. Karl Liebknecht, medeni cesaret açısından örnek alınmalıdır.
Bu nedenle sizden, partimin Meclis Grubu adına, Meclis binasına Karl Liebknecht’i hatırlatmak üzere bir hatıra levhası yerleştirilmesi için sunduğumuz önergeye desktek vermenizi rica ediyorum. Geçmişte olduğu gibi bugün de: Savaşa Hayır!
(SOL PARTİ sıralarında alkışlar)
——————————————————————————————-
Then, as now: "No!" to war!
Debate on the motion tabled by Bundestag Members Sevim Dagdelen, Wolfgang Gehrcke, Jan van Aken, further Members and the Left Party parliamentary group. "100 years since the First World War, 100 years of saying no to war – a memorial plaque for Karl Liebknecht" (Printed paper 18/1950)
Sevim Dagdelen (The Left Party):
Mr President! Colleagues! The Centenary of the First World War. Let us remember! How great the pressure was, even in this House, to climb on board! On 4 August 1914, Emperor William II gathered together the representatives of all parties represented in the Reichstag and declared – and I quote – "I no longer know parties, I only know Germans."
The opposing SPD also pledged support for the German offensive. It was certainly not only the SPD’s right wing, led by Gustav Noske, which supported the war;
(Renate Künast (Alliance 90/The Greens): Not again!)
no, left-wingers in the SPD also wanted the war, falling for the arguments – today they would be called the humanitarian intervention arguments – and justifying this war as a necessary campaign against Russian Tsarist imperialism.
This made Karl Liebknecht’s decision all the more critical.
(Renate Künast (Alliance 90/The Greens): Tell me, the Left Party: what are you doing? Afterwards you’ll complain that no one wants to talk to you!)
When there was no longer any group within the parliament opposing the murderous war, he did this alone. We therefore want to pay tribute to him, and the many others he represents who stood up against the war. Yes, Karl Liebknecht is a role model for the spirit of resistance.
(Renate Künast (Alliance 90/The Greens): He doesn’t deserve this! He doesn’t deserve what you’re doing with him!)
And we want to send a clear message: War must never again emanate from German soil!
(Applause from the Left Party)
On 2 December 1914 when war credits were again to be voted for in the Reichstag by standing, Karl Liebknecht was the only Member to remain seated. He gave reason for his vote in a written statement as follows – and I quote –:
The present war was not willed by any of the nations participating in it and it is not waged in the interest of the Germans or of any other people. It is an imperialist war, a war for capitalist control of the world market, for the political domination of huge territories and to give scope to industrial and banking capital.
Almost a century has passed since then. Liebknecht’s legacy remains his clear rejection of war. We should finally honour this legacy in this House, too, ladies and gentlemen.
(Applause from the Left Party)
Ernst Bloch once said – and I quote –:
For a thousand wars there are not ten revolutions; so difficult is walking upright.
Liebknecht walked upright. Since his murder by right-wing extremist volunteer soldiers, authorized by Social Democratic Minister of Defence Gustav Noske, there is nothing to remember him by in the Reichstag Building. We in the Left Party want to change this. Karl Liebknecht is a role model for civil courage.
I therefore ask you in the name of my parliamentary group to support our motion to install a memorial plaque for Karl Liebknecht, to remind us all: Then, as now: "No!" to war!
(Applause from the Left Party)
